فراهنجاری در شعر سبک هندی

سبک به طور کلی به معنی نحوۀ بیان است. به عقیدۀ فرمالیست ها، وقتی اثر آفرین به دنبال ادبی کردن متن باشد، باید از یکسری قواعد و هنجارهایی که در زبان معیار و غیر ادبی وجود دارد، فراتر رود و با آشنایی زدایی و بیگانه سازی به اثر خود جلوۀ هنری ببخشد. آشنایی زدایی از دو طریق فراهنجاری و قاعده افزایی صورت می گیرد. «جفری لیچ» برای اولین بار فراهنجاری را به هشت بخش تقسیم کرد که شامل فراهنجاری واژگانی، آوایی، نوشتاری، معنایی، سبکی، نحوی، گویشی، زمانی یا باستان گرایی می شود. سهم هر کدام از این فراهنجاری ها در ادبی کردن متن متفاوت است و در دوره های مختلف ادبی به گونه های متفاوت آن نظر داشته اند. از جمله در سبک هندی که در اوایل قرن دهم برای گریز از هنجارهای موجود در اشعار دورۀ تیموری با بهره گیری از فراهنجاری ها، به ابداعاتی در ساحت زبان و معنا دست زدند و سبکی متمایز از دیگر دوره ها آفریدند. این نوشتار سعی در شناسایی انواع فراهنجاری و ذکر نمونه هایی از غزلیات این دوره دارد.